Van 14 tot 19 okt. 2017 vond de Masterclass ATL3/VVT Schotland plaats, gedeeltelijk in het Loch Lomond and The Trossachs National Park en iets noordelijk daarvan.
Voor de eerste nacht was camping ‘By the way’ in Tyndrum gepland. Volgens de beheerder geen enkel probleem en we waren van harte welkom. Bij aankomst bleek dit heel anders te zijn, de beheerder wilde geen tenten op zijn mooie grasveldje dat daardoor beschadigd zou worden. Op camping ‘Pine Tree’ waren we ook niet echt welkom maar kon de beheerder nog wel een paar vierkante meter vinden waar we de tenten op mochten zetten.
De eerste avond werd in ‘The Tydrum Inn’ besteed aan tochtplanning voor de volgende dag, een tocht naar de top van de Meall Odhar, gedeeltelijk buiten de paden. Het maken van een routekaart of ‘Wegeskizze’ bleek erg nuttig te zijn en de tocht verliep probleemloos. Om de kaart en kompas vaardigheden weer wat op te frissen werd de GPS niet gebruikt, wat we de rest van de week volgehouden hebben. Op de top van de Meal Odhar was de komst van orkaan Ophilia al duidelijk merkbaar, het werd lastig om overeind te blijven. De steile afdaling naar Tyndrum was nog even zoeken maar werd na wat aanwijzingen toch gevonden.
Na nog een nacht op de camping vertrokken we voor een 3 daagse trektocht. Grondige bestudering van verschillende weerberichten beloofde niet veel goeds. De komende nacht zou de afgezwakte orkaan Ophilia over Schotland razen en zelfs de campingbeheerder waarschuwde ons voor extreme weersomstandigheden. Wanneer een Schot zegt dat er slecht weer op komst is dan beloofd dat wat. Met weinig vertrouwen dat onze lichtgewicht- en sommige 20 jaar oude tentjes – een storm zouden doorstaan, werd besloten om de nacht op een beschutte plek in het dal door te brengen en de Beinn Dorain maar even over te slaan. Leermoment voor deze dag had alles te maken met risicomanagement. Het leek iedereen een goed idee om de beschutting van een bos op te zoeken. Uiteindelijk kwamen we gezamenlijk tot de conclusie dat een bos tijdens een storm ook niet veilig is. Wat blijft er dan nog over? Een slapeloze nacht in een klapperende en mogelijk beschadigde tent? Verwonding door vallende takken of omgewaaide bomen? Of nog erger? Er werd een verstandige beslissing genomen en in Bridge of Orchy overnacht in cabins. De resterende tijd werd ingevuld met touwtechnieken.
.
De volgende dag bleek het allemaal wel mee te vallen met die orkaan, maar dat is achteraf. Vanuit Bridge of Orchy begonnen we aan een pittige klim langs de Alt Coire an Dothaidh naar het zadel tussen Beinn an Dothaidh en Beinn Dorain. Aangekomen in het zadel bleek de wind nog veel te sterk om veilig via de graat naar de top van de Beinn Dorain te gaan en werd de weg voortgezet richting Loch Lyon. Met beperkt zicht en ongebaand terrein ideale omstandigheden om de navigatie skills te beoefenen. Een dood schaap in een beekje maakte nog eens duidelijk dat je toch voorzichtig moet zijn met drinkwater, toch maar even een ‘rolling boil’. De laatste kilometer kwamen de waterschoentje nog goed van pas omdat de Alt Tarabhan flink buiten de oevers getreden was. Bij Loch Lyon was het even zoeken naar een vlak en droog plekje voor de tent maar die was uiteindelijk snel gevonden. Waar moet een veilige en comfortabele bivakplaats aan voldoen? Wat zijn de risico’s van koken in de tent en kun je die beheersen? Vragen waar we ons mee bezighielden en waarna iedereen buiten zat te koken. Bijna iedereen.
Het weer nodigde niet uit om uitgebreid touwtechnieken te beoefenen maar na het opzetten van het bivak is het noodzakelijke doorgenomen.
De laatste dag stond de Beinn Odhar op het programma. Hier werd weer eens duidelijk dat de tijdsberekening in ongebaand en zwaar terrein met zware rugzak behoorlijk teruggeschroefd moet worden, 3 km/u en 300m stijgen/dalen met een groep is max. Beinn Odhar ging dus niet door maar de Meall Buidhe was nog goed te doen. Ook deze dag was iedereen weer druk in de weer met kaart, kompas en hoogtemeter terwijl de herten voor de nodige afleiding zorgden.
Aangekomen op de camping in Tyndrum konden we natuurkijk niet terecht op het ‘heilige gras’ en moesten we weer een cabin huren (gras groeit vanzelf maar inkomsten niet). Een stevige ‘Pub Meal’ vormde een gezellige afsluiting.
Als instructeur of gids plan je de mooiste routes met graadoverschrijdingen en een aantal Munro’s. Het weer kun je niet plannen dus heb je ook een plan B nodig. Plan A was tijdens deze Masterclass door weersomstandigheden in combinatie met het beoogde resultaat helaas niet uitvoerbaar. Ondanks dat we niet alles volgens plan hebben kunnen doen toch een interessante en leerzame week met een gezellige, enthousiaste groep tochtleiders.
